Энэ насандаа хүн хэдий их элбэг хангалуун байж, тансаг бүхнийг эдэлж хэрэглэж байсан ч хураасан зүйлдээ хэзээ ч сэтгэл ханадаггүй юм шиг санагддаг. Нэг ч хүн “Надад одоо юм бүхэн хангалттай байна. Өөр илүү зүйл байх шаардлагагүй” гэж хэлдэггүй. Байгаа зүйлдээ хэзээ ч сэтгэл хангалуун байдаггүй, үргэлж илүү ихийг хүсдэг. Бүх амьдралынхаа туршид ажилладаг. Ажил нь хэзээ ч дуусдаггүй.
Энэ нь тариачин үр суулгаж, тариа ургуулан, хураах байдлаар жилийн бүх улирлын туршид хөдөлмөрлөдгийн адил үргэлжид давтагдах орчил болдог. Хавар нь тэрээр дахин тариалж энэхүү орчил дахин давтагдана. Энэ бол бид хэрхэн ажилласаар байдгийн жишээ юм.
Хэдийгээр бид энэ амьдралын ажил дуусна гэж боддоггүй ч гэсэн дуусах цаг үхэх үед ирэх нь ойлгомжтой. Энэ мөчид тэр нь баяр цэнгэлээр бус харуусал, гаслангаар дуусдаг.
Иймд зөвхөн энэ насны хоол, хувцас, нэр төрийн төлөө ажиллаж байгаа хүмүүс үнэхээр өөрсдийгөө хуурч байдаг юм. Учир нь тэд хэдийгээр бие махбодын тав тух эдэлж байж болох ч сэтгэлийн баяр баясгалан эдэлж чаддаггүй. Сэтгэлийн баяр баясгалангүй тохиолдолд тэд амьдралдаа сэтгэл дундуур үлдэж, маш их гунигтайгаар насан эцэслэдэг.
Иймд илүү удаан хугацаанд үргэлжлэх, сэтгэлд суурилсан баяр жаргалын төлөө ажиллахыг хичээх нь чухал. Бидний энэ насандаа эдэлж болох бие махбодын жаргал нь түр зуурынх юм. Хэрэв бид үнэхээр урт удаан хугацаанд үргэлжлэх баяр жаргалыг хүсэж байвал бид ирээдүйн төрлүүддээ анхаарах ёстой. Үүнийг бодолцож үзэх үед бид урт удаан үргэлжлэх баяр жаргалын төлөө ажиллаж чадна.
Хэрэв бид ирээдүйн төрлүүддээ баяр жаргалд хүрэхээр ажиллах юм бол энэ нь Номыг бүтээх зам мөрд орсон бүтээлч хүн гэдэг нь ямар утга санааг илэрхийлдэг болохыг тодорхойлох юм. Хэрэв бид энэ насны амьдрал, эвдэрч муудах жамтай зүйлүүдэд анхаарал тавьж байх юм бол ердөө нэг орчлонгийн, материаллаг хүн болно. Хэрэв ирээдүйн төрлүүддээ анхаарал хандуулж эхэлбэл бид шашин номын хүн болно.
Эх сурвалж: https://studybuddhism.com/mn/